Logboek van een schrijfster (9)

Een logboek is een boekwerk waarin gebeurtenissen worden bijgehouden. Oorspronkelijk was het een verslag aan boord van een vaartuig waarin de metingen van de log stonden – de snelheidsmetingen. Die gegevens waren van groot belang voor de positiebepaling. Later werden in het logboek alle gebeurtenissen vermeld die van enig belang waren. Ook de gebeurtenissen die niet direct met de navigatie verband hielden.

Waar ben ik?

Afwisselend aan de keukentafel, met uitzicht op de tuin en op de huizen aan de overkant van het plein en in het fort met uitzicht op een geknotte wilg. Hele dagen zit ik aan tafel, met af en toe een wandeling ertussendoor, en ik denk na. Ik lees het werk van mensen die ik coach, ik denk na over dingen die ik heb geschreven en over dingen die ik ga schrijven.

Waar was ik?

De afgelopen tijd was ik bezig met het herlezen van de thriller die ik tijdens de lockdown schreef. In deze bijzondere tijd schreef ik tot nu toe twee prentenboeken, een thriller voor volwassenen en het kinderboek Mijn dagen met Niets. En een brievenboek: Liefdeswerk, samen met collega Anna van Praag. Alles is uitgegeven of wordt uitgegeven.

Wat heeft dat allemaal met mij te maken?

Mensen vragen me of het niet te veel is. Dat vind ik moeilijk te zeggen. Schrijven is mijn hoofdactiviteit – ik ben er elke dag, vijf dagen per week, mee bezig.

De invallen voor beide prentenboeken kostten me een ruime middag. Het verder werken eraan steeds een uurtje, plus denkwerk tussendoor: tijdens de was ophangen, eten koken, wandelen of naar muziek luisteren.

Het brievenboek Liefdeswerk schreef ik in een intensieve maand, waarin Anna en ik samen op de tuin van Jan Wolkers woonden. Mijn dagen met Niets kostte me enkele maanden en steeds als ik vastzat, schreef ik aan de thriller, omdat het voor mij goed werkt om me niet blind te staren op één ding.

Het prentenboek, het brievenboek en de thriller zijn alle drie genres waar ik me nooit aan heb gewaagd. Dat gaf veel plezier en energie.

Toch wil ik vandaag vooral zeggen dat er altijd beren op de weg zijn, altijd. Dingen die anders gaan dan je dacht, dingen die tegenzitten, dingen waar je tegen opziet. Geen reden om te stoppen, maar om door te gaan. Net als de foto bij dit blog: het zandkasteel is prachtig én zal wegspoelen, maar dat is geen reden om het niet te maken.

En nu?

Het is voor mij belangrijk dat niet alles de eerste keer perfect hoeft te zijn. Ik mag gewoon wat aanrommelen, wat uitproberen van mezelf, het slecht doen. Daarna is er tijd om verder te werken, te herschrijven, er voortschrijdend inzicht over te ontwikkelen, het om te gooien, aan te scherpen, ermee te spelen.

Salvador Dalí zei al: je hoeft niet bang te zijn voor perfectie, want dat bereik je toch nooit.

Hoe ga ik verder?

Blijven vallen en opstaan, doorwerken, invallen serieus nemen, maar niet al te serieus en zo steeds iets nieuws maken. Maar ook de dingen die ik al heb geschreven verbeteren, niet loslaten, doorzetten.

Laatst zag ik een bekende Nederlandse rapper op televisie zeggen: ‘We werkten al een halfuur aan een liedje en toen hadden we het nog niet. We moesten iets anders verzinnen om het toch te laten lukken. We gingen naar het park en schreven een liedje over twee mannen die te graag een liedje willen maken.’

Twee dingen vielen me eraan op: hij vindt een halfuur aan iets werken blijkbaar lang en hij gebruikt zijn onvermogen om er weer uit te komen. Die werkwijze ken ik ook goed en die kan ik iedereen aanbevelen. Als je een perfectionist bent, schrijf dan over een perfectionist en over hoe hij/zij zichzelf daardoor in de nesten werkt.